193. To już rok

Dokładnie rok temu wieziono mnie na salę operacyjną, gdzie razem z guzem - złośliwcem - zabrano mi jeden płat płuca. Operacja trwała ponad 3 godziny, a Ktoś przez cały ten czas dreptał po szpitalnym korytarzu. Przez okno widział jak mnie wybudzają. Był obok, gdy przewozili mnie na oddział. Kiedy po wszystkim leżąc na szpitalnym łóżku dochodziłam do siebie, co chwilę zasypiając i budząc się, czułam obecność ukochanej osoby i to, że trzyma mnie cały czas mocno za rękę...

W jednym z tych momentów kiedy się budziłam a wciąż jeszcze nie mogłam mówić, to swoje uczucia pokazałam tak jak umiałam najlepiej na ten moment...

Potem usłyszałam, że moja choroba jest dla nas jak cement, że nic nas nie rozdzieli. Zaufałam tym słowom
 i osobie, która je wypowiadała,bo...

Dziś wszystko jest inne. Popełniłam najczęstszy ludzki błąd - nie dostrzegłam burzy w piękny czas...

 Ale jedno wiem na pewno:

To teraźniejszość…
Ale przeszłość też jest częścią naszego życia. Nadszedł czas by rozliczyć się z tego, co było. Wiem, że wspomnienia przetrwają… Są ponadczasowe. Może podświadomie poświęcamy im tyle miejsca w swojej pamięci? Niech są - nie przepędzimy ich. Chcemy tylko pozbyć się bagażu zmartwień. Pragniemy, żeby nie bolało za każdym razem… Najtrudniej jest wybaczyć osobie, która nas bardzo zraniła. Może ten ktoś nie wie co zrobił
i nigdy nie będzie zdawał sobie z tego sprawy, ale nienawiść nie pomaga… Powiedziałabym, że wręcz niszczy umiejętność kochania Innych. Chcemy się jej wyzbyć, by móc dawać więcej od siebie tym, którzy na miłość zasługują. Nikt nie jest zły… Czasami po prostu boimy się okazywać uczucia....

Pozdrawiam :)